Olric
Ne zoruma gidiyor biliyor musun Olric? O’na yazdıklarımı O’ndan başka herkes okuyor..
-
Biliyor musun Olric, benim bir çok dostum var.Görüyorum efendimiz, hepsinin sırtınızda izleri var..
—
Saat Kaç Olric? Onunla bir ömür olmaya daha çok var Efendimiz!
—
-Kendi düşen ağlamaz derler Olric, ben neden ağlıyorum.?
– Gidenin arkasından ağlanırmış efendimiz
-Neden giderler Olric?
– Sevdiyseniz giderler efendimiz…
-Dediğime geliyoruz suç bende!
………- Kalkın efendimiz kimse sevmiyor..!
-Ama ben sevdim Olric!
– Sevdiyseniz vazgeçmelisiniz efendimiz!
-Vazgeçmeli miyim? Vazgeçilebilir mi?
– Vazgeçmeler gidenler içindir efendimiz, siz sevmelere devam etmelisiniz..
-O halde sevelim Olric!
– Vazgeçtiyseniz sevelim efendimiz…
—-
kendi istemedi mi gelmeyecek mutluluğum…
sahip olmayacak hayatımıza olric..
işte bu yüzden al yalnızlığımı ört üzerine…
Al yalnızlığımı olric.
—-
Nefes alamıyorum Olric.
Bu insanlar içinde kendime rol biçemiyorum. Ah Olric ölemiyorum bile….
—-
+Elimde olmayan şeyler var olric.
-Nedir efendimiz.
+Elleri olric elleri …
—-
-Daha ne kadar ıskalayacağız hayatı Olric?
-Oklarımız bitene kadar efendim.
—
Ve ben olric düşmeseydim düşlerimin sırtından zaten inecektim..!
—-
“-Sevmek nedir olric?
-Sevmek sessizliktir efendimiz…
-Susarsam bilmez ki sevdiğimi olric?
-Susarak haykırınız efendimiz…”
—
Ne umuyorduk ki olric?
öptüğümüz kurbağa prens çıktı diye hayatımız peri masalına mı dönüşecekti?
Umma olric,yasak düşler kurma….
—
Sanırım aşık oldum olric…
-Yandın, demektir efendimiz…
–
Ne çok şey biliyor bu insanlar Olric?
– Herkes işine geleni biliyor efendimiz..!
—
Az´ım olric…azımsanıyorum…azım sanıyorum! …gidip bir köşede biriktirme zamanım geldide geçti bile…ki az zamanda ne şiirler biriktirmiştim içimde…sen şiirleri bilir misin olric? Ben bildiğini bilirim…yorgunluğumun kimsesizliğinde titrediğin her gece …olric bir tek sendin omzunda dinlendiğim…Sen ile ben olric…öğrenmeliydik yalnızlığın kaç bucak olduğunu…
—
Dilencileri bilir misin Olric? …
Sizin sayenizde onu da öğrendik…
Benimle hiç böyle konuşmazdın Olric…
Bir tek Acınızın Asaleti kaldı, onu da kaybetmeyin efendimiz…
—
- Kolundaki yaralar efendim?
– Tutunurken öyle oldu Olric..
- Ya”Yüreğindeki yaralar…” Efendim?
– Tutulurken öyle oldu Olric..!
- Peki ya gözlerindeki suskunluk; Ne Efendim?
– Hiç dokunma..! Sus Olric! ..
– Sustum Efendim…
—
-Gördün mü Olric? Yine yanlış anlaşıldık.
-Asıl doğru anlarlarsa yandık demektir, efendimiz…! ! !
—-
-Sabahlar olmasın Olric..! ! !
-Siz zaten hep geceye mahkumsunuz efendimiz…
–
-Söyle bana Olric, aşk nedir?
-Hiçbir zaman sahip olamayacağımız şeydir, efendimiz.
–
Herkes geçer diyor. Geçer mi Olric? Herkes ne bilir acımı. Herkes ne bilsin acımızı. Yaşar gibi yapmaktan. Özlemez gibi yapmaktan iyiymiş gibi yapmaktan…Nefes alıp onu içimde tutmaktan. O nefeste boğulmaktan. Sıkıldım. Ki nefessizlikten değil nefesten bogulmaktır marifetimiz Olric.
- Evet efendimiz.
- Bana katıldığını bilmek güzel. Arada ses vermen güzel. Içimin sesi de olmasa ölürüm yalnızlıktan.
...
Gözden ırak gönülden de ırak olur mu efendim?
-Hayır Olric.
Yüreğinde bi yer açıp oraya oturttuğun her kimse seninle birlikte gider her yere…
Oğuz Atay